Ρακέντυτη Οικονομία βλέπει ντιμπέϊτ.

Εσύ θα τα πεις την μεθεπόμενη Κυριακή ΟΛΗ ΜΕΡΑ!

Οι κεφαλές των αγαλμάτων του Απόλλωνα και της Άρτεμης σε ανασκαφή στο Άκτιο.

Της Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Ο Απόλλωνας έκανε προχθές το θαύμα του. Λίγες μέρες πριν κλείσει για φέτος η ανασκαφή της καθηγήτριας Αρχαιολογίας Ισμήνης Τριάντη στον ναό του Απόλλωνα στο Ακτιο, άρχισαν να αναδύονται από το χώμα, μέσα από τον σηκό του ναού, δύο θεϊκά κεφάλια κολοσσικών αγαλμάτων.

Για να επιβεβαιωθεί ή όχι αν υπάρχουν και τα σώματα των θεών χρειάζονται τουλάχιστον άλλες δύο εβδομάδες. Εκτός, όμως, από τον χρόνο, εξαντλήθηκαν και τα χρήματα της ανασκαφής Πιθανολογείται ότι ανήκουν στον Απόλλωνα και την Αρτεμη. Το εντυπωσιακό είναι ότι βρέθηκαν σε άριστη κατάσταση, ολόλευκα, καμωμένα από εξαιρετικής ποιότητας πεντελικό μάρμαρο.

Η έκπληξη της ανασκαφέα, που θεωρείται η πλέον ειδική στην αρχαία ελληνική γλυπτική με ευδόκιμη θητεία στη μελέτη των γλυπτών της Ακρόπολης των Αθηνών, ήταν απερίγραπτη: «Στα 40 χρόνια της υπηρεσίας μου δεν μου έχει ξανατύχει να δω να βγαίνουν από το χώμα δύο τέτοιας ομορφιάς κεφάλια, ακέραια», μας είπε γεμάτη συγκίνηση. Απόλυτα δικαιολογημένη και η ικανοποίηση του νομάρχη Αιτωλοακαρνανίας Θύμιου Σώκου, που επιχορηγεί την ανασκαφή τα δύο τελευταία χρόνια. «Θα πάω αύριο να τα δω», μας είπε χθες όλο υπερηφάνεια.

Το σημείο της εύρεσής τους, στο βάθος του δυτικού τοίχου του σηκού, αλλά και το μέγεθός τους, που αναλογεί σε αγάλματα ύψους 3,5 μέτρων, δείχνει πως πρόκειται για τμήματα των λατρευτικών αγαλμάτων, τα οποία δεν αποκλείεται να βρίσκονται ακόμη στο χώμα. Ο χώρος δεν έχει πλήρως ανασκαφεί και ούτε πρόκειται, αφού αύριο λήγει ουσιαστικά η άδεια του ΥΠΠΟ προς την πανεπιστημιακή ομάδα. Ηδη, σκάβουν εκεί τρεις εβδομάδες, από το πρωί στις 6 έως τις 12 το βράδυ για να προλάβουν. Και θα χρειάζονταν άλλες δύο εβδομάδες προκειμένου να ολοκληρωθεί η έρευνα και να επιβεβαιωθεί αν υπάρχουν ή όχι τα αγάλματα. Εν τω μεταξύ, εκτός από τον χρόνο, εξαντλήθηκε και η χρηματοδότηση.

Η κ. Τριάντη σκάβει τα τελευταία χρόνια στο Ακτιο, απέναντι από την Πρέβεζα, αποκαλύπτοντας τον ναό του Απόλλωνα που είδε ο Οκταβιανός Αύγουστος εκεί και τον μεγέθυνε όταν νίκησε τον Μάρκο Αντώνιο και την Κλεοπάτρα στη ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.). Ο ναός είναι πιθανότατα σύγχρονος της ίδρυσης της Νικόπολης και του Μνημείου του Αυγούστου (29-27 π.Χ.). Η θέση του ήταν γνωστή από το 1867, όταν ο Γάλλος πρόξενος στα Γάννενα Φρανσουά Νοέλ Σαμπουαζό έκανε την πρώτη ανασκαφή και βρήκε δύο αρχαϊκούς Κούρους, που έστειλε στο Λούβρο. Πυκνή βλάστηση είχε καλύψει έπειτα από χρόνια τα υπολείμματα του κτιρίου.

Η πανεπιστημιακή ανασκαφή έφερε στο φως ένα ναόσχημο οικοδόμημα (μήκους 24,15 μ. και πλάτους 9,20 μ.) με εγκάρσιο τοίχο (3,43 μ.). Στο κέντρο του σηκού βρέθηκε μια τετράπλευρη βάση (0,55 x 0,55 μ.). Ο Γάλλος πρόξενος είχε δει την τετράπλευση αυτή βάση και είχε αναφέρει πως γύρω της βρέθηκαν θραύσμα κολοσσικού αγάλματος και επιγραφές ελληνικές με αρχαϊκούς χαρακτήρες. Η κ. Τριάντη είχε από πέρυσι παρατηρήσει ότι η βαθειά θεμελίωση της δείχνει πως ανήκει σε προγενέστερο αρχαϊκό ναό.

Φιλολογικές πηγές αναφέρουν ότι εκεί υπήρχε από τον 7ο αι. π.Χ. το ιερό του Ακτίου Απόλλωνα. Το μαρτυρούν τα δύο αγάλματα Κούρων (Λούβρο) που αφιερώθηκαν σε αυτό, όπως επίσης θραύσματα γείσων του αρχαϊκού ναού που έχουν βρεθεί, ένας κίονας ύψους 3 μ. και πλήθος οστράκων της ίδιας εποχής.

ΠΗΓΗ: e.net ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Αφήστε την Ελλάδα να τσουλάει μόνη της! Θα τα καταφέρει ΚΑΛΥΤΕΡΑ.

Μεσ' τα θερινά τα σινεμά με αγιόκλημα και γιασεμί...

Από μια διαφήμιση των αναψυκτικών ΗΒΗ, φέτος το καλοκαίρι.

Σίγησε ο βιολιστής Τάτσης Αποστολίδης.

Έφυγε από τη ζωή, τη Δευτέρα 31 Αυγούστου, στην Αθήνα, ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες μουσικούς, ο βιολιστής Τάτσης Αποστολίδης. Τη ζωή την τίμησε όσο μπορούσε αυτός ο Ζαγορίσιος Γιαννιώτης, κι αν σήμερα γράφουμε κάτι γι’ αυτόν δεν είναι για να τον τιμήσουμε, αλλά ακριβώς για να τιμήσουμε τους εαυτούς μας, να μάθουμε κάτι για τη ζωή, μέσα από τη ζωή ενός άξιου ανθρώπου.
Ο Τάτσης Αποστολίδης γεννήθηκε στην Καλουτά Ζαγορίου το 1928, γιος του γιατρού Πέτρου Αποστολίδη- μετέπειτα δημάρχου των Ιωαννίνων το διάστημα κυριαρχίας στα Γιάννενα του ΕΑΜ (Δεκέμβρης 1944- Μάρτιος 1945)- και της Αθηνάς Καππά, κόρης γνωστής αστικής οικογένειας της πόλης.
Ο Τάτσης θα σπουδάσει από τα παιδικά του χρόνια στα Γιάννενα βιολί για να καταλήξει μεταπολεμικά και μέχρι τις μέρες μας ο σημαντικότερος βιρτουόζος βιολιού με διεθνή αναγνώριση.
Το μουσικό του βιογραφικό είναι θα λέγαμε και το πιο γνωστό: Μετά το Ωδείο στα Γιάννενα και αφού τελειώνει τη Ζωσιμαία το 1946 κατεβαίνει στην Αθήνα και σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών το διάστημα 1948 - 1954 στην τάξη του Γ. Λυκούδη από όπου πήρε και το δίπλωμά του με πρώτο βραβείο. Εκεί θα γνωρίσει και τον Μίκη Θεοδωράκη με τον οποίο θα παίξει πολλές φορές όπως και με τον Μάνο Χατζιδάκι αργότερα.
Θα φύγει το 1957 στο Παρίσι, με κρατική υποτροφία και τη βοήθεια της οικογένειάς του, κάνοντας σπουδές με τον παιδαγωγό Ζορζ και τον βιολονίστα Χένρικ Σέρινγκ. Στη Διεθνή Ακαδημία της Νίκαιας βραβεύεται με το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας το 1960, οπότε επιστρέφει στην Ελλάδα και ξεκινάει την καριέρα του. Θα μετάσχει στη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, ιδρυτικό μέλος στο «Ελληνικό Κουαρτέτο», και εκατοντάδες συναυλίες ως σολίστ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 1978 αναλαμβάνει την Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, ιδρύει τη Μικρή Ορχήστρα Εγχόρδων, συμμετέχει σε πολλές άλλες ορχήστρες (Ελληνική Καμεράτα, σύνολο «Μαρσίας», Ορχήστρα των Χρωμάτων, Συμφωνική Ορχήστρα ΕΡΤ και Κρατική Ορχήστρα Αθηνών). Θα συμμετάσχει σε πολλές ηχογραφήσεις, θα βγάλει 8 δίσκους και θα παρουσιάσει σε πρώτη εκτέλεση πολλά έργα για βιολί.
...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ...

Λευτεριά θα πεί να μάχεσαι στη γη χωρίς ελπίδα, με τον Φάνη Κακριδή.

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το περιοδικό «Κ» της Καθημερινής της 5ης Ιουλίου 2009)

…..Μορφή συνέντευξης του Φάνη Κακριδή στην Άννα Γριμάνη…..

………πατριδογνωσία……

«ΛΕΥΤΕΡΙΑ θα πει να ΜΑΧΕΣΑΙ στη γη ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ»

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

Για ποια ελληνικότητα μιλάμε; Για την αλλοτινή ελληνικότητα του Μακρυγιάννη, του Σολωμού και των δημοτικών τραγουδιών; Για τη ρωμιοσύνη, όπως την ύμνησε ο Ρίτσος και τη σατίρισαν ο Παλαμάς, ο Σουρής και ο Βάρναλης;

Ή μήπως για την τωρινή μας θλιβερή υπόσταση, που δεν θα τη χαρακτήριζα ούτε αίσθημα ούτε συνείδηση;

Τι πιο μικρό αγάπησα.

Λαϊκά δίστιχα όπως το κρητικό:

«Φρύγομαι και μαραίνομαι σαν την κομμένη βιόλα

σαν όντε και σου θυμηθώ! Μα ίντα ξεχνώ σου κιόλα;»

ή το κυπριώτικο:

«Τον τόπο που φιλιόμασταν θωρώ τον κ’ εννά σκάσω

φαίνεσται μώππεσεν φιλίν και σκύβκω να το πιάσω».

Η υπέροχη εκδοχή του Έλληνα.

Και του ανθρώπου γενικά: να κάνει δική του την αλήθεια πως

«λευτεριά θα πει να μάχεσαι στη γη χωρίς ελπίδα».

Αυτό που με «χαλάει»

Το πόσο εύκολα και πόσο σταθερά στον τόπο μας (δια)φημίζονται και επικρατούν ως κορυφαίοι πολιτικοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, επιστήμονες, ακόμα και καλλιτέχνες, άνθρωποι (ας είμαι ευγενικός) που δεν το αξίζουν!

Κι έρχεται ώρα να ψιθυρίσεις με τον Μανόλη Αναγνωστάκη: «Α ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ΄ξερα τι κάθαρμα ήσουν, τι κάλπικος παράς…

Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Έλληνας σήμερα;

Ρωτήστε τον Νίκο Δήμου και μάθετε περισσότερα στο

Παράγει πολιτισμό ο Έλληνας της νέας εποχής ή μένει προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;

Ο τόπος μας έχει πάντοτε ανθρώπους που παράγουν – που δημιουργούν και προσφέρουν θα προτιμούσα – πολιτισμικό πλούτο, μόνο που κρύβονται στο περιθώριο, καθώς στο προσκήνιο μένουν κολλημένοι οι κραυγαλέα ρητορικοί Ελληναράδες.

Με ποια ταυτότητα οι Έλληνες περιέρχονται στον σύγχρονο κόσμο;

Καθένας με την ατομική του μικρή ή μεγάλη προκοπή κι όλοι μαζί βιώνοντας τους σολωμικούς στίχους «…περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις!»

Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα.

Κατοικούμε έναν πανέμορφο τόπο, που μέρα με τη μέρα τον μετατρέπουμε σε χωματερή. Μας δόθηκε μια θαυμάσια γλώσσα, που καθημερινά όλο και περισσότερο την κακοποιούμε. Παραλάβαμε μια ζηλευτή πνευματική κληρονομιά που, αντί να τη ζωντανέψουμε, την αποστειρώνουμε και τη νεκροτομούμε. Γιατί;

Όσο για τα πρέπει, είναι καιρός που τα έχω απαρνηθεί, εκτός από ένα, που λέει πως ο δάσκαλος πρέπει να φανερώνει την αλήθεια.

Ο Έλληνας ποιητής μου.

Αν όχι ο Όμηρος με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, αν όχι ο Κορνάρος για τον Ερωτόκριτο, αν όχι ο Καβάφης για το Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, αν όχι ο Ελύτης για τη Μαρίνα των βράχων, τότε σίγουρα ο Σεφέρης για τον Ερωτικό λόγο, με στίχους όπως:

«Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό και απόκοσμο

κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει

χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ’ όνειρο μένει απόντιστο

κι είναι σα να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι».

Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.

Το πλατωνικό Έλληνες αεί παίδες.

Η οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη – ορίστε την.

Έτσι που διατυπώθηκε, το ερώτημα παραπέμπει σε όρους και έννοιες όπως ο οδικός χάρτης, που συνήθως τον καθορίζουν οι ισχυροί του κόσμου ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Θα προτιμούσα, κι ας ήταν επικίνδυνο, να ισχύσει το γνωμικό δίστιχο που λέει πως:

«Την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του

κι όσα του κάνει η τρέλα του δεν του τα κάνει οχτρός του».

Φροντιστήρια Αγγλομαθάκης μαθές....

Θα μας καταπιεί η Ανδρομέδα ... εις βάθος χρόνου.

Οι αστρονόμοι υποψιάζονταν εδώ και καιρό ότι η Ανδρομέδα, ο πλησιέστερος γείτονας του δικού μας Μίλκι Ουέι, καταβροχθίζει και απορροφά άλλους γαλαξίες. Η χαρτογράφησή της δίνει τώρα τις πρώτες απτές αποδείξεις -τα «αποφάγια» του κοσμικού κανιβαλισμού.

Και το επόμενο θύμα ίσως θα είμαστε εμείς.

Το ότι οι γαλαξίες συχνά συγχωνεύονται μεταξύ τους είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες, ωστόσο η περίπτωση της Ανδρομέδας είναι ιδιάζουσα λόγω «της κλίμακας του κανιβαλισμού και του γεγονότος ότι βρήκαμε ενδείξεις ακριβώς μπροστά στα μάτια μας» δηλώνι ο Μάικ Ίρουιν του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Τα συμπεράσματα δημοσιεύονται την Πέμπτη στο περιοδικό Nature.

Η Ανδρομέδα είναι ο πλησιέστερος μεγάλος γαλαξίας σε απόσταση 2,5 εκατομμυρίων ετών φωτός από το δικό μας Γαλαξία. Αυτό που συνέβη με άλλους γαλαξίες που βρέθηκαν στο καταστροφικό διάβα της Ανδρομέδας θα συμβεί κάποτε και σε εμάς: ο Μίλκι Ουέι και η Ανδρομέδα πλησιάζουν ο ένας τον άλλο ταχύτητα 120 χιλιομέτρων ανά ώρα και θα συγκρουστούν σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια.

Ακόμα και τότε όμως, η Γη μάλλον δεν θα κινδυνεύσει. Το μεγαλύτερο τμήμα του όγκου των γαλαξιών είναι κενός χώρος, οπότε δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα σύγκρουσης ανάμεσα σε άστρα και πλανήτες. Το μόνο που θα άλλαζε σε περίπτωση συγχώνευσης των δύο γαλαξιών θα ήταν οι θέσεις των άστρων στον ουρανό.

Η χαρτογράφηση της Ανδρομέδας με ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια αποκάλυψε άστρα και νάνους γαλαξίες που πλησίασαν υπερβολικά την Ανδρομέδα και συνελήφθησαν από το βαρυτικό της πεδίο.

Αυτά τα «αποφάγια» ήταν κάποτε τμήματα του Τριγώνου, ενός νάνου γαλαξία που πλησίασε τόσο πολύ την Ανδρομέδα ώστε έχασε ορισμένα από τα άστρα του.

Το Τρίγωνο ακολουθεί τώρα μια σπειροειδή πορεία που οδηγήσει πάνω στην Ανδρομέδα την ίδια χρονική περίοδο που η Ανδρομέδα συγκρούεται με τον Μίλκι Ουέι.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press