Δώστε λεπτά στους τραπεζίτες. Να φορολογηθούν επιτέλους οι φτωχοί.

Αντισταθείτε σ' αυτούς που γράφουν λόγους για τον σοφό αρχηγό τους

Χαρχουδική Δημοκρατία, με μενα τον Χαρχούδα αρχηγό.

Στη Βερόνα και στη Βρένη, μάννα θα τους περιμένει

Τον γέρο δάσκαλο ποιός τον θυμάται...

Είμαι αητός χωρίς φτερά, με τη Σωτηρία Μπέλλου

Τα νιάτα του έφαγε ο Στρατής στα ναυπηγεία ολημερίς, φτιάχνει τα πιο γερά σκαριά...

Ο Καραγκιόζης και οι "Καραγκιόζηδες".

Στρατιές οι «Καραγκιόζηδες» που συναντάς στην Ελλάδα!
Γράφει ο Σπύρος Εργολάβος

φιλόλογος-συγγραφέας στον ΠΡΩΪΝΟ ΛΟΓΟ

Τέσσερις φορές, αν θυμάμαι καλά, κοντέψαμε να βρεθούμε σε εμπόλεμη κατάσταση με τους γείτονές μας, τους Τούρκους:

Η πρώτη ήταν εκείνη με την έξοδο του ερευνητικού πλοίου των Τούρκων, του «Hora» και τη γνωστή προτροπή του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης «βυθίσατε το Hora».

Η δεύτερη ήταν εκείνη με τα Ίμια, που ξεκίνησε με τους γνωστούς αδέξιους χειρισμούς και κατέληξε με τη γνωστή φράση ευγνωμοσύνης του τότε πρωθυπουργού, μέσα στη Βουλή, «ευχαριστώ τους Αμερικανούς».

Η τρίτη ήταν εκείνη με τον Οτσαλάν, η είσοδος του οποίου στη χώρα μας και τελικά, η παράδοσή του στους Τούρκους, μας εξασφάλισε τη διεθνή γελοιοποίηση.
Και έρχεται, πρόσφατα, η απόφαση της UNESCO να αναγνωρίσει τον Καραγκιόζη ως Τούρκο. Μια απόφαση που αντί να ανακουφίσει το πανελλήνιο, γιατί, επί τέλους, απαλλαγήκαμε από μια αποκρουστική φιγούρα που, επί χρόνια, την προβάλαμε, όχι, όπως θα έπρεπε, ως πρότυπο προς αποφυγή, αλλά ως πρότυπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας, ξεσήκωσε, αρκετούς μάλιστα, σε έντονες διαμαρτυρίες γιατί ο διεθνής αυτός οργανισμός, μας στέρησε ένα αξιόλογο στοιχείο της πολιτιστικής κληρονομιάς!

Δείξαμε, έτσι για μια ακόμη φορά, ότι, τελικά, είμαστε Έθνος ...καραγκιόζηδων. Ασαφή και συγκεχυμένα, απ’ ό,τι θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια, τα όσα σχετίζονται με το πρόσωπο του Καραγκιόζη και τις περιπέτειές του.

Μερικοί μάλιστα δε δίστασαν να τον συσχετίσουν με τα Ελευσίνια Μυστήρια και με την αττική κωμωδία. Πρόκειται ασφαλώς, για αφελή και επιπόλαια προσπάθεια. Άλλοι υποστήριξαν ότι χώρα προέλευσης είναι η Κίνα από την οποία τον παρέλαβαν σε επαφή με τους Κινέζους, και σε τουρκικό έδαφος οφείλεται η διαμόρφωση των περιπετειών του σε δημόσιο, κωμικό θέαμα.

Από τους Τούρκους, στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εισπήδησε και στην Ελλάδα, όπου έγινε ασμένως δεκτός και κατάντησε δημόσιο θέαμα, λίαν ευχάριστο μάλιστα. Οι βασικοί ήρωες, ο Καραγκιόζης και ο Χατζηαβάτης προσαρμόζονται στην ελληνική πραγματικότητα, μάλιστα χωρίς καμιά δυσκολία.
Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά του Καραγκιόζη που εύκολα βρήκαν απήχηση στις ψυχές των Ελλήνων;

Ο Καραγκιόζης γίνεται ο αντιπροσω­- πευτικός τύπος του αμόρφωτου, του φτωχού, του πειναλέου και φιλοπαίγμονα Ρωμιού, που αντισταθμίζει την τεμπελιά του και την αργία του με την πιο εκπληκτική καπατσοσύνη

Όλα τα ελαττώματα τα έχει αυτός ο τύπος: Τεμπέλης, παντογνώστης, οπαδός του εύκολου κέρδους, κλέφτης, άφιλος, άδικος, απατεώνας.
Λέτε αυτά τα γνωρίσματα να συγκίνησαν αρκετούς από τους ομοεθνείς μας που ανακήρυξαν τον Καραγκιόζη σε εθνικό ήρωα και έτσι ένιωσαν την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν έντονα, επειδή η UNESCO τον κατέταξε στους εθνικούς ήρωες της Τουρκίας; Πάντως δεν αποκλείεται.

Και αυτό το συμπέρασμα μπορούμε, χωρίς να κάνουμε λάθος, να το βγάλουμε, αν λάβουμε υπόψη μας, όσα κατά καιρούς, διαδραματίστηκαν σε τούτο το δύσμοιρο τόπο. Και δεν είναι ανάγκη να καταφύγουμε σε χρόνια μακρινά, ούτε να επεκταθούμε σε πολλούς τομείς του εθνικού μας βίου.
Μας είναι αρκετά τα τριάντα έξι χρόνια της λεγόμενης "μεταπολίτευσης" κατά τα οποία ο δημόσιος βίος της χώρας κατακλύστηκε από κάθε μορφής "καραγκιόζηδες" που οδήγησαν τη χώρα μας στη σημερινή τραγική κατάσταση. Και επειδή, κατά τη λαϊκή ρήση, "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι", η πλειοψηφία αυτού του είδους των ανθρώπων βρέθηκε, δυστυχώς, στο χώρο της πολιτικής.

Να μην επαναπαυτούμε όμως με αυτή τη διαπίστωση, να ρίξουμε όλα τα βάρη στους πολιτικούς και να αναζητήσουμε "άλλοθι" για τον εαυτό μας.

Να έχουμε το θάρρος να ομολογήσουμε πως δίπλα στους "καραγκιόζηδες" της πολιτικής, υπήρξαμε όλοι εμείς οι "καραγκιόζηδες" που συμπορευτήκαμε μαζί τους.
Μας βόλευε, άλλωστε, αυτή η κατάσταση. Ήταν μέσα στο αίμα μας, ήταν ανάμεσα στα σακατιλίκια που μας άφησε φεύγοντας – όπου, βέβαια, έφυγε – η τουρκοκρατία: στο ραχατιλίκι, στο ρουσφέτι, στο ραγιαδισμό.

Ο καθηγητής Τσουκαλάς, άλλωστε, - αν δεν κάνω λάθος, - μας το είπε ξεκάθαρα: Όλα αυτά τα χρόνια –της "μεταπολίτευσης" εννοεί– μια διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία συμπορεύτηκε με μια διεφθαρμένη κοινωνία. Έτσι φτάσαμε στη σημερινή χρεοκοπία.
Έτυχε, αρκετά χρόνια της ζωής μου, να ασχοληθώ με τα κοινά. Στρατιές οι "καραγκιόζηδες" που συνάντησα στο διάβα μου. "Καραγκιόζηδες" σε εθνικό επίπεδο, "καραγκιόζηδες" σε τοπικό. Όλοι τους βλέπαμε και τους ξέραμε, δεν είχαμε – και δεν έχουμε – το θάρρος όμως δημόσια να τους στηλιτεύσουμε.

Και αυτό το κάναμε, γιατί τα "καραγκιοζιλίκια" τους γίνονταν όχι από όλους, οπωσδήποτε από τους πολλούς.
Οι καιροί όμως ου μενετοί. Τώρα πια δεν έχουμε "άλλο σκαλί να κατρακυλίσουμε πιο βαθιά στου κακού τη σκάλα", συνεπώς δεν υπάρχουν περιθώρια και για άλλα "καραγκιοζιλίκια".
Ο αγώνας για την αποκάλυψή τους αποτελεί υποχρέωση όλων μας, τώρα μάλιστα που πλησιάζουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές και οι κάθε μορφής "καραγκιόζηδες" θα κάνουν ξανά την εμφάνισή τους.

Καρτερούμεν μέρα νύχτα να φυσήξει ένας αέρας

Ναχεν η γης πατήματα και ο ουρανός κερκέλια

Παλιό ζαγορίσιο με γυρίσματα, με τη μπάντα του Πέτρου Λούκα Χαλκιά

Απρίλη στην Αργαλαστή

Τηλλυρκώτισσα (Κυπριακό παραδοσιακό)

Ορχηστρικό κομμάτι του Γιάννη Μαρκόπουλου από την ταινία "Επιχείρησις Απόλλων"

Η θαλασσινή (από τον Γιάννη Μαρκόπουλο)

Από το δίσκο: Τα τραγούδια του νέου πατέρα
Στίχοι: Μιχάλης Κατσαρός

Η μαγίστρα και το παρακράτος της Θεσσαλονίκης, σκότωσαν τον Λαμπράκη - 22 Μάη 1963

Το βράδυ της 22 Μαΐου 1963 ο Λαμπράκης μίλησε σε εκδήλωση που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη η «Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Πριν ακόμα η εκδήλωση ξεκινήσει, πλήθος παρακρατικών και αστυνομικών με πολιτικά είχαν καταλάβει τα γειτονικά πεζοδρόμια, κραυγάζοντας συνθήματα και προπηλακίζοντας όσους προσέρχονταν στην αίθουσα για να πάρουν μέρος σε αυτή. Άλλοι αστυνομικοί, ένστολοι, αν και παρόντες σε μεγάλο αριθμό δεν λάμβαναν κανένα μέτρο για την απώθηση των παρακρατικών, παρά τις διαμαρτυρίες των οργανωτών και του ίδιου του Λαμπράκη, ενός μέλους δηλαδή του ελληνικού κοινοβουλίου. Μάλιστα, ένας παρακρατικός κατόρθωσε να χτυπήσει το Λαμπράκη στο κεφάλι με ρόπαλο κατά την είσοδό του στην αίθουσα της εκδήλωσης, τραυματίζοντάς τον ελαφρά. Σοβαρά, αντίθετα, τραυματίστηκε από τους ανεξέλεγκτους διαδηλωτές ο έτερος παρών αριστερός βουλευτής, Γιώργος Τσαρουχάς.

Με την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, ο Λαμπράκης εγκατέλειψε την αίθουσα με πρόθεση να κατευθυνθεί σε κοντινό ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει. Τον ακολούθησαν μόνο δύο σύντροφοί του, καθώς η αστυνομία απέκλεισε το κοινό της εκδήλωσης στο εσωτερικό της αίθουσας, απαγορεύοντας προσωρινά την έξοδο. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Ελ. Βενιζέλου και παρά το γεγονός ότι η αστυνομία είχε αποκλείσει όλους τους δρόμους, ένα τρίκυκλο εμφανίστηκε από το πουθενά, πλησίασε το Λαμπράκη με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τον έριξε στο έδαφος. Κανείς αστυνομικός δεν κινήθηκε για να εμποδίσει το τρίκυκλο πριν το χτύπημα, να συλλάβει τον οδηγό του μετά, ή ακόμα και να βοηθήσει τον αιμόφυρτο Λαμπράκη. Όπως αποδείχτηκε, το θύμα είχε δεχτεί ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι από μεταλλικό αντικείμενο.

Το πιθανότερο είναι ότι οι δράστες της επίθεσης θα είχαν διαφύγει ανενόχλητοι, αν ένας παριστάμενος Θεσσαλονικιός, ο πλασιέ Μανόλης Χατζηαποστόλου (με το παρατσούκλι «Τίγρης») δεν είχε πηδήσει αστραπιαία στην καρότσα του τρίκυκλου. Για ένα περίπου χιλιόμετρο το τρίκυκλο έτρεχε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης χωρίς κανένα αστυνομικό ή άλλο όχημα να το καταδιώκει. Ο Χατζηαποστόλου εξουδετέρωσε μετά από σκληρή πάλη το μοναδικό επιβάτη της καρότσας, Μανόλη Εμμανουηλίδη (ήταν αυτός που είχε καταφέρει το θανατηφόρο χτύπημα στο Λαμπράκη) και κατόπιν υποχρέωσε τον οδηγό Σπύρο Γκοτζαμάνη να σταματήσει. Ακολούθησε νέα πάλη αυτή τη φορά ανάμεσα στον Χατζηαποστόλου και τον Γκοτζαμάνη, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός αστυνομικός, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών. Ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ σε κωματώδη κατάσταση από την οποία δεν εξήλθε ποτέ. Πέθανε τέσσερις μέρες αργότερα.

Ανακρίσεις
Το χτύπημα κατά του Λαμπράκη προκάλεσε μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση, με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το σύνολο του κεντρώου και αριστερού Τύπου να κάνουν λόγο από την πρώτη στιγμή για οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας. Η επίσημη αστυνομική εκδοχή αντίθετα, ήταν ότι επρόκειτο για τροχαίο ατύχημα και αυτήν υιοθέτησε αρχικά και η κυβέρνηση της χώρας. Το κλίμα ήταν τεταμένο και την κηδεία του Λαμπράκη στην Αθήνα παρακολούθησε πλήθος 500.000 ανθρώπων, φωνάζοντας συνθήματα κατά της δολοφονίας.

Ήδη, στη Θεσσαλονίκη είχαν ξεκινήσει οι ανακρίσεις για το «ατύχημα», από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τον εισαγγελέα Δημήτριο Παπαντωνίου, υπό τη γενική εποπτεία του εισαγγελέα εφετών Παύλου Δελαπόρτα. Αργότερα ο Παπαντωνίου αντικαταστάθηκε από τον εισαγγελέα Στυλιανό Μπούτη. Αν και η ηγεσία της Xωροφυλακής Θεσσαλονίκης έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποκρύψει κρίσιμα στοιχεία και να εκφοβίσει τους μάρτυρες, η ανακριτική ομάδα (παρά τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις και πιέσεις που δέχτηκε από τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και μετέπειτα -το 1967- πρωθυπουργό της χούντας Κωνσταντίνο Κόλλια) κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει ότι επρόκειτο για προμελετημένο έγκλημα και να αποκαλύψει τους ηθικούς αυτουργούς του. Έτσι, τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη ακολούθησαν τρανταχτά ονόματα της πανίσχυρης χωροφυλακής Θεσσαλονίκης, όπως οι Κωνσταντίνος Μήτσου, επιθεωρητής Βορείου Ελλάδος, Ευθύμιος Καμουτσής, διευθυντής αστυνομίας, Κωνσταντίνος Δόλκας και άλλοι οι οποίοι παραπέμφθηκαν για παράβαση καθήκοντος. Στους ηθικούς αυτουργούς συμπεριλαμβανόταν ο πρόεδρος της παρακρατικής οργάνωσης στην οποία ανήκε ο Γκοτζαμάνης, Ξενοφών Γιοσμάς (που, λόγω της δράσης του στην κατοχή, είχε καταδικαστεί ως δοσίλογος και, ακριβώς για τον λόγο αυτό, αποκαλείται συχνά κοροϊδευτικά "Φον Γιοσμάς") και ο υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης, διοικητής του αστυνομικού τμήματος Τούμπας. Στο απυρόβλητο της δικαιοσύνης έμεινε ο υπομοίραρχος της Ασφάλειας Δημήτριος Κατσούλης, του τμήματος «Δίωξης Κομμουνιστών» ο οποίος την ημέρα του εγκλήματος (σύμφωνα με μαρτυρία του Εμμανουηλίδη και άλλων) είχε μιλήσει σε συγκέντρωση παρακρατικών στο 5ο Αστυνομικό Τμήμα Θεσσαλονίκης, δίνοντας οδηγίες για την «αντισυγκέντρωση» και τονίζοντας ότι «απόψε στόχος μας είναι ο Λαμπράκης». Τελικά, για τον φόνο καταδικάστηκαν οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης, ενώ ο Γιοσμάς καταδικάστηκε μόνο για διατάραξη της κοινής ειρήνης.

Σημαντικό ρόλο στις αποκαλύψεις έπαιξε και η μαχητική έρευνα και αρθρογραφία τριών δημοσιογράφων που είχαν ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να καλύψουν το θέμα: Του Γιώργου Ρωμαίου του Βήματος (μετέπειτα υπουργού του ΠΑΣΟΚ), Γιάννη Βούλτεψη της Αυγής και Γιώργου Μπέρτσου (της τότε μεγάλης σε κυκλοφορία Ελευθερίας των Αθηνών).

Πολιτικές επιπτώσεις
Η κατακραυγή για τη δολοφονία Λαμπράκη και τις αποκαλύψεις για την άμεση εμπλοκή της αστυνομίας, ήταν τόσο μεγάλη που οδήγησε σε παραίτηση της κυβέρνησης Καραμανλή μέσα σε λιγότερο από τρεις βδομάδες από το έγκλημα (11 Ιουνίου 1963). Σχηματίστηκε άμεσα νέα κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Παναγιώτη Πιπινέλη, μετέπειτα υπουργό εξωτερικών της χούντας. Το Σεπτέμβριο ο ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης σε συμφωνία με τον εισαγγελέα Δελαπόρτα διέταξε την προφυλάκιση των ανώτατων αξιωματικών της χωροφυλακής, διαλύοντας κάθε αμφιβολία στην κοινή γνώμη για την εμπλοκή κράτους και παρακρατικών στη δολοφονία Λαμπράκη. Το Νοέμβριο διεξήχθησαν εθνικές εκλογές τις οποίες κέρδισε με μικρή διαφορα από την ΕΡΕ η Ένωση Κέντρου. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας πρώτος πρόεδρος εκλέχτηκε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Η δίκη των φυσικών και ηθικών αυτουργών έγινε το 1966 σε πολύ διαφορετικό πολιτικό κλίμα. Η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου είχε πέσει με τα Ιουλιανά και η πλειοψηφία της βουλής (ΕΡΕ και βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που την είχαν εγκαταλείψει) στήριζε κυβέρνηση υπό το Στέφανο Στεφανόπουλο. Παρά την εισαγγελική πρόταση (εισαγγελέας έδρας ο Παύλος Δελαπόρτας), οι ένορκοι έκριναν ομόφωνα αθώους τους περισσότερους από τους σημαντικούς κατηγορούμενους, βρίσκοντας ένοχους μόνο τους δύο φυσικούς αυτουργούς και τον Φον Γιοσμά. Στην αγόρευσή του ο εισαγγελέας είχε ζητήσει την ενοχή των ανώτατων αξιωματικών, λέγοντας: «Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς- ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»

Οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής εκτοπίστηκαν μετά το πραξικόπημα του 1967 στα Γιούρα ενώ και ο ανακριτής Σαρτζετάκης συνελήφθη και φυλακίστηκε για μήνες. Το 1985 όμως εκλέχτηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
ΠΗΓΗ: Βικιπεδια Γρηγόρης Λαμπράκης

Αγρίμια και Αγριμάκια μου....Γκρεμνά είναι εμάς οι τόποι μας

Κουβέντα με ένα λουλούδι

Της μιάς δραχμής τα γιασεμιά

Edw ke twra πέστα ΟΛΑ

Στα ανοιχτά του πέλαου με καρτέρεσαν με μπομπάρδες τρικάταρτες

Την βάψατε, βρήκα λεφτά - φέρνω τις 20 εντολές του ΔΝΤ

ΟΥ ΑΥΤΟ ΟΥ ΕΚΕΙΝΟ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΟΥ
ΟΥ ΦΑΣ ΟΥ ΠΙΕΙΣ
ΟΥ ΦΩΝΑΞΕΙΣ
ΟΥ ΖΗΤΉΣΕΙΣ
ΟΥ ΖΗΣΕΙΣ

Τη Ρωμιοσύνη μη την κλαίς .... ή να την κλαίς;

Φεγγάρι μάγια μου 'κανες και περπατώ στα ξένα...

Δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά, να περπατήσω μια Πρωτομαγιά

Σιγά Φωφώ, σκέψου και μας .....

Ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει Ρωμιοσύνη ...δεν υπάρχει νερό μονάχα φως...

Έχουμε χρεοκοπήσει οικονομικά, πολιτικά και ηθικά.

ΓΝΩΜEΣ
ΟΙ ΘΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ

Γράφει: Σπύρος Εργολάβος
Σκληρές και επώδυνες μέρες περιμένουν, για μια ακόμα φορά, τον Ελληνικό Λαό। Η χώρα βρίσκεται σε πλήρη χρεοκοπία˙ όχι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, όπως μας διαβεβαιώνουν οι πολιτικοί μας, που πασχίζουν να μας σώσουν. Όταν το Κράτος αδυνατεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του και εκλιπαρεί – σύροντας το δίσκο της επαιτείας – τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να τη δανείσουν με χαμηλά επιτόκια, όχι για να προχωρήσει σε έργα υποδομής και ανάπτυξης που θα τη βγάλουν από την κρίση, αλλά για να ξεπληρώσει άλλα προηγούμενα χρέη και να συνεχιστεί έτσι ο φαύλος κύκλος του δανεισμού και της αποπληρωμής των χρεών, τότε είμαστε ήδη χρεοκοπημένοι. Έχουμε χρεοκοπήσει ήδη, όχι μονάχα οικονομικά˙ έχουμε χρεοκοπήσει πολιτικά και ηθικά.
Σʼ αυτή την πολυπρόσωπη χρεοκοπία μας έχουν οδηγήσει – αυτοί που τριάντα έξι χρόνια τώρα, από τον καιρό της λεγόμενης "μεταπολίτευσης" μέχρι σήμερα, κυβέρνησαν τούτο το δύσμοιρο τόπο. Μερικοί – που μας περνάνε για αφελείς – κάνουν λόγο για την καλύτερη, από άποψη ομαλής λειτουργίας των θεσμών, περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας. Στην πραγματικότητα όμως έχουν εγκατασταθεί εξουσιαστικές δομές φεουδαρχικού χαρακτήρα, όπως η μεταλλαγμένη επιβίωση του δυναστικού συνδρόμου στην πολιτική ζωή, που έχει μετατραπεί σε ιδιωτική υπόθεση των πολιτικών δυναστειών και των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ήταν αναπόφευκτο να φτάσουμε στη σημερινή χρεοκοπία. Θλιβεροί υπουργοί και υφυπουργοί – απλοί πρωθυπουργικοί κομπάρσοι – άβουλοι βουλευτές – απλοί χειροκροτητές των εκάστοτε πρωθυπουργικών δηλώσεων και αποφάσεων, όλο αυτό το συνονθύλευμα των κομματικών και κρατικών αξιωματούχων, είναι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της χρεοκοπίας της χώρας μας.
Σε δραματικούς τόνους ο πρωθυπουργός της χώρας, μιλώντας στους βουλευτές του κόμματός του ζήτησε "συστράτευση για τη σωτηρία της χώρας". Δεν έκρυψε μάλιστα τη συγκίνησή του για τη στάση, όπως είπε, των πολιτών και την επιδοκιμασία των ενεργειών του:
"Συγκινούμαι – είπε, προς τους εξίσου συγκινημένους βουλευτές του – όταν βλέπω ανθρώπους του μόχθου στο δρόμο να μου λένε ότι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν το μισθό τους για την πατρίδα".
Και πρόσθεσε, με αποφασιστικότητα:
"Δεν θα επιτρέψω να πίνουν εις υγείαν του κορόιδου, όσοι πλούτισαν από πλιάτσικο σε βάρος του δημοσίου".
Η φράση αυτή καταχειροκροτήθηκε από τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος.
Πάντως "το κορόιδο" για το οποίο μίλησε ο πρωθυπουργός είναι ο Λαός, είμαστε εμείς οι πολίτες. Αναζητούνται ασφαλώς, "όσοι πλούτισαν από πλιάτσικο σε βάρος του Δημοσίου και πίνουν εις υγείαν του κορόιδου". Αυτοί, να είστε βέβαιοι, έπιναν, πίνουν και θα πίνουν εις υγείαν του κορόιδου".
Αυτό, άλλωστε, βγαίνει και από όσα είπε, την επόμενη μέρα, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, βγαίνοντας από το πρωθυπουργικό γραφείο, όπου ενημερώθηκε από τον πρωθυπουργό για τα νέα σκληρά μέσα.
"Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν – δήλωσε – είναι μονομερή, κοινωνικά άδικα και το κορόιδο που θα πληρώσει είναι ο Λαός".
Και να λάβετε υπόψη ότι τα λόγια αυτά ειπώθηκαν από ένα – διαχρονικά – διακεκριμένο κομματικό – συνδιλικαστικό – στέλεχος, και όχι από έναν εκπρόσωπο της αντιπολίτευσης.
Νιώθει κανείς θλίψη και ντροπή για όσα, τόσα χρόνια, συμβαίνουν σε τούτο τον τόπο που λέγεται Ελλάδα. Κάθε λίγο και λιγάκι, αφού οδηγούμαστε στο χείλος του γκρεμού, εμφανίζονται και κάποιοι αυτόκλητοι σωτήρες που είναι πρόθυμοι να μας υποβάλουν σε θυσίες, για να μπορέσουν να μας σώσουν. Μάλιστα χρησιμοποιούν ως υπέρτατο νόμο τη σωτηρία της πατρίδας. Ως νέοι καίσαρες της παραπαίουσας Ρώμης, επαναλαμβάνουν:
"Salus patriae suprema lex esto".
Και τούτη η δύσμοιρη πατρίδα μας, όλο σώζεται και όλο χρεοκοπημένη είναι. Και εμείς οι πολίτες – θύματα πάντα των αυτόκλητων σωτήρων μας – εναποθετούμε σʼ αυτούς τις ελπίδες της σωτηρίας μας.
Με βάση τα, επί 36 χρόνια, πολιτικά δεδομένα της πατρίδας μας – δε μιλάω για τα πολιτικά δεδομένα τούτης της πόλης, την οποία θλιβεροί πρωθυπουργικοί κομπάρσοι, με "άνωθεν εντολή", όπως οι ίδιοι κυνικά και αδιάντροπα διακηρύττουν, την έχουν βυθίσει στο πηχτό σκοτάδι του μεσαίωνα εξευτελίζοντας τα πάντα, και πρώτα τους εαυτούς τους – βρίσκεται κανείς σε πλήρη αδυναμία να εξηγήσει τα συμβαίνοντα, όχι μόνο από την άποψη των πολιτικών, αλλά, κυρίως, από την άποψη – ημών – των πολιτών. Εμείς είμαστε τα θύματα, ή αν θέλετε, εμείς είμαστε τα πρόβατα.
"Το πρόβατο – είχε πει κάποτε ο Αβέρωφ – έξω από το μαντρί, το τρώει ο λύκος". Λέγοντας "μαντρί" εννοούσε τα πολιτικά κόμματα, και λέγοντας "πρόβατο" εννοούσε τους βουλευτές. Σήμερα – δηλαδή εδώ και αρκετά χρόνια – το σκηνικό έχει αλλάξει. Το επίσημο Κράτος έχει μετατραπεί σε "μαντρί". Μέσα και έξω από το "μαντρί" βρίσκονται οι κάθε λογής "λύκοι", δηλαδή οι ποικίλες εξουσιαστικές δομές φεουδαρχικού χαρακτήρα, οι κληρονομικά εδραιωμένες πολιτικές δυναστείες και τα πάσης φύσεως οικονομικά συμφέροντα που τις στηρίζουν και, μέσα απʼ αυτές, εξυπηρετούνται και τα ίδια. Και μέσα στο "μαντρί" βρίσκονται – βρισκόμαστε δηλαδή – και τα "πρόβατα".
Και με αυτά τα δεδομένα, τι γίνεται;
Την απάντηση μας την έχει δώσει ο Καζαντζάκης:
"Αν είσαι πρόβατο – λέει – κάτσε να σε φάει ο λύκος. Γίνε όμως λιοντάρι για να μην αφήσεις το λύκο να σε φάει".
Προσέξτε όμως τη διατύπωση της φράσης:
Δε λέει γίνε λύκος για να τρως κι εσύ τα πρόβατα, αλλά "γίνε λιοντάρι για να μην αφήσεις το λύκο να σε φάει".
Και για να λέμε τα πράγματα και τα πρόσωπα με το όνομά τους:
Οι λύκοι – και συνεπώς οι ένοχοι που οδήγησαν τη χώρα μας στη χρεοκοπία – έχουν όνομα, είναι συγκεκριμένοι: είναι οι κυβερνήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων, των τελευταίων 36 ετών της λεγόμενης "μεταπολίτευσης", οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι διοικητές των δημόσιων οργανισμών, οι κρατικοί και κομματικοί αξιωματούχοι – περιφερειάρχες, νομάρχες, δήμαρχοι, κάθε λογής σύμβουλοι – που λυμαίνονταν το δημόσιο πλούτο: Είναι αυτοί που ευθύνονται για το έγκλημα του χρηματιστηρίου, αυτοί που κατασπατάλησαν τρία κοινοτικά προγράμματα, αυτοί που δημιούργησαν τα σκάνδαλα της Siemens, των ομολόγων, του Βατοπεδίου και των άγονων γραμμών, για τα οποία κανένας, μέχρι σήμερα δεν τιμωρήθηκε.
Τα πρόβατα που πρέπει να γίνουμε λιοντάρια είμαστε εμείς οι απλοί πολίτες που πληρώνουμε τα ανομήματα αυτών των λύκων. Να γίνουμε, λοιπόν, λιοντάρια, να οργανώσουμε τις κοινωνίες των πολιτών – το αντίπαλο αυτό δέος της πολιτικής ασυδοσίας – και να απαιτήσουμε από τους "λύκους", να κάνουν πλήρη απολογισμό των ενεργειών τους – όχι, βέβαια, μέσα από τα καραγκιοζιλίκια των εξεταστικών επιτροπών και από την κοροϊδία του "πόθεν έσχες" - και ό,τι απέκτησαν, αυτά τα χρόνια που ήταν στην εξουσία – βίλες, πισίνες, μετοχές, γραφεία, καταθέσεις στο εξωτερικό, κάθε μορφής κτήματα – που δεν δικαιολογούνται από άλλη – διάφανη – επαγγελματική δραστηριότητα, να τα επιστρέψουν εκεί απʼ όπου τα έφτιαξαν, γιατί δεν τους ανήκουν. Αυτά ανήκουν στο Λαό! Και πρέπει αυτό να το κάνουμε, γιατί αρκετοί από αυτούς που κατέκλυσαν την πολιτική σκηνή, όλα αυτά τα χρόνια, μοιάζουν με τους "ψωριασμένους Βαυαρούς κόντηδες", όπως τους ονομάζει ο Μακρυγιάννης, έφαγαν, ήπιαν, έκλεψαν και τώρα "κοροϊδεύουν εμάς τους ανόητους Έλληνες".
Μόνο έτσι θα πάψει η πολιτική που ασκείται στον τόπο μας να είναι ξένη – εχθρική θα έλεγα – προς την ηθική. Γιατί αυτό που ασκείται, όλα αυτά τα χρόνια στον τόπο μας, δεν είναι το αληθινό πρόσωπο, είναι το προσωπείο της πολιτικής – που διψάει για εξουσία και για εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων.
Να πάψουμε, λοιπόν, να είμαστε "πρόβατα" και να γίνουμε "λιοντάρια", αν θέλουμε να σωθούμε από τους "λύκους". Αν αυτό δεν το πράξουμε, η ευθύνη θα ανήκει ολοκληρωτικά σε μας τους ίδιους. Τότε, ας έχουμε υπόψη – παραφράζοντας γνωστή φράση του Ρίτσου – πως κάθε νέα σωτηρία θα είναι μια νέα χρεοκοπία.
Και αυτός ο αγώνας πρέπει να αρχίσει από τούτον εδώ τον τόπο, από τα Γιάννινα, που είναι ακόμα Τουρκοκρατούμενα και μια απόλυτη δεσποτική εξουσία διαχειρίζεται ανεξέλεγκτα τεράστιες περιουσίες που ανήκουν σʼ εμάς τους πολίτες και δηλητηριάζει την πολιτική και ηθική ζωή αυτού του τόπου. Εδώ χρειάζονται "λιοντάρια" για να μη μας φάνε "οι λύκοι".

Πιλάτω παρίσταται

ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΕΣ
Πιλάτω παρίσταται…

Του ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΤΡΙΤΟΥ, καθηγητού Α.Π.Θ.

Κεντρικό πρόσωπο του Θείου Πάθους υπήρξε αναμφίβολα ο Πόντιος Πιλάτος. Πρόκειται για το ρωμαίο Έπαχο της Ιουδαίας (26-36 μ.Χ.), ο οποίος προέστη της δίκης του Ιησού και διέταξε τη σταύρωσή του. Σύμφωνα με την παράδοση ανήκε στην τάξη των ιππέων και προερχόταν από το Σαμνιτικό γένος των Ποντίων. Ακολούθησε πολιτική, που προκάλεσε την εχθρότητα των Ιουδαίων, επειδή πρόσβαλε το θρησκευτικό τους αίσθημα. Αναφέρεται ότι οι Σαμαρείτες έκαναν αναφορά εναντίον του στο στρατιωτικό διοικητή της Συρίας Βιτέλλιο, ύστερα από επίθεσή του εναντίον τους στο όρος Γαριζίν (36 μ.Χ.). Για όλους αυτούς τους λόγους πήρε εντολή να επιστρέψει στη Ρώμη για να δικασθεί. Σύμφωνα με μη επιβεβαιωμένη παράδοση του δ’ αι. ο Πιλάτος αυτοκτόνησε το 39 μ.Χ..
Στο διάστημα της θητείας του ως Ρωμαίου επάρχου της Ιουδαίας είχε ως έδρα την παραλιακή Καισάρεια της Παλαιστίνης. Κατά τη διάρκεια των μεγάλων ιουδαϊκών γιορτών ή όταν οι υπηρεσιακές ανάγκες το απαιτούσαν πήγαινε στα Ιεροσόλυμα για την καταστολή ή πρόληψη ταραχών. Έμενε κοντά στο ναό του Σολομώντος, στο Φρούριο Αντώνια, όπου ήταν το Δικαστικό Μέγαρο, που ονομαζόταν Πραιτώριο.
Σύμφωνα με τις διηγήσεις των Ευαγγελίων η στάση του Πιλάτου απέναντι στο Χριστό παίχθηκε στις εξής φάσεις:

1. Ο Πιλάτος στρέφεται στους Φαρισαίους και τους ρωτάει «τίνα κατηγορίαν φέρετε κατά του ανθρώπου τούτου;» (Ιωαν. ιη’, 29-30), για να πάρει την απάντηση «ει μη ήν ούτος κακοποιός, ουκ αν σοι παρεδώκαμεν αυτόν». (Ιωάν. ιη’, 30). Η ανταπάντηση του Πιλάτου ήταν «λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν» (Ιωάν. ιη’, 32). Έτσι διαμορφώνονται δύο κατηγορίες εναντίον του Ιησού. Η πρώτη ότι υποκίνησε επανάσταση του λαού και η δεύτερη ότι ισχυριζόταν ότι είναι επίγειος βασιλεύς.
2. Ο Πιλάτος ρωτάει ειρωνικά το Χριστό αν είναι βασιλεύς των Ιουδαίων. Ο Ιησούς απαντά «η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου». (Ιωάν. ιη’ 36) και «εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία» (Ιωάν. ιη’ 37). Στη συνέχεια ο Πιλάτος στρέφεται στο λαό λέγοντας «εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ» (Ιωάν. ιη’ 39). Ο λαός, όμως, ξεσπάει σε κατηγορίες εναντίον του Ιησού.

3. Ο Πιλάτος εκμεταλλεύεται τη συνήθεια απονομής χάριτος σε Εβραίο κατάδικο κατά τη γιορτή του εβραϊκού Πάσχα για να αθωώσει τον Ιησού. Στις φυλακές υπήρχε ο γνωστός κατάδικος Βαραββάς, ο οποίος σε κάποια επανάσταση στα Ιεροσόλυμα είχε διαπράξει φόνο. Τη στιγμή κατά την οποία οι Εβραίοι είχαν συγκεντρωθεί, τους ρώτησε ο Πιλάτος. «Τι να θέλετε απολύσω υμίν; Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν;» (Ματθ. κζ’, 18). Ενώ βρισκόταν στο βήμα κάποιος τον πληροφορεί για το όνειρο της γυναίκας του Κλαυδίας, η οποία παρακαλεί τον άνδρα της να φανεί ευμενής προς τον Ιησού, γιατί πολλά υπέφερε στο όνειρό της την περασμένη νύχτα εξαιτίας του. Στο ερώτημα του Πιλάτου «τίνα θέλετε από τον δύο απολύσω υμίν;» (Ματθ. κζ’, 21) ο λαός ζητεί την απόλυση του Βαραββά. Στο ερώτημα «τι ουν ποιήσω Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν;» (Ματθ. κζ’, 22) η απάντηση ήταν «σταυρωθήτω» (Ματθ. κζ’, 24).

4. Ο Πιλάτος, βλέποντας ότι δεν γίνεται τίποτε, πλένει τα χέρια του και λέγει στο λαό «αθώος ειμί από του αίματος του δικαίου τούτου· υμείς όψεσθε» (Ματθ. κζ’, 25), για να πάρει την απάντηση «το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών» (Ματθ. κζ’, 26).

5. Ο Πιλάτος φθάνει στην τελική απόφαση. Απέλυσε για χάρη του λαού τον Βαραββά, «τον δε Ιησού φραγγελώσας παρέδωκεν ίνα σταυρωθή» (Ματθ. κζ’, 26).

Κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Πιλάτου ήταν η δειλία και ο καιροσκοπισμός.
Αν και είχε την απόλυτη εξουσία να αθωώσει ή να θανατώσει τον Ιησού, υποχώρησε στις κραυγές του όχλου και δεν έκανε αυτό που του επέβαλλε το χρέος. Αν και έξι φορές ομολόγησε την αθωότητα του Ιησού, η δειλία του έφθασε σε τέτοιο σημείο, ώστε να συμβουλεύεται εκείνους, τους οποίους όφειλε να διατάζει. Κάμφθηκε από τους θορύβους του όχλου και «παρέδωκεν αυτόν ίνα σταυρωθή» (Ματθ. κζ’, 26).
Δυστυχώς, όμως, οι Πιλάτοι δεν έλλειψαν ποτέ από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Είναι όλοι εκείνοι που θυσιάζουν την αλήθεια στην καιρική σκοπιμότητα. Εκείνοι που κανονίζουν τη στάση τους σε πρόσωπα και γεγονότα όχι με τις επιταγές της συνειδήσεως, αλλά της σκοπιμότητας. Εκείνοι που λένε όχι τι είναι αντικειμενικά σωστό, αλλά ό,τι φαίνεται υποκειμενικά συμφέρον.
Τον Πιλάτο μιμούνται: οι ισχυροί της γης, που ρυθμίζουν τη ζωή και την πολιτική τους ανάλογα με τα συμφέροντά τους, γι’ αυτό ανέχονται και επιβραβεύουν την αδικία σε βάρος κρατών και λαών. Όσοι βλέπουν την αδικία και σιωπούν. Όσοι αναγνωρίζουν το δίκαιο και δεν το υποστηρίζουν. Όσοι θυσιάζουν τα πάντα για να κρατηθούν στη θέση τους. Όσοι κάνουν «στραβά μάτια» στις διάφορες παρανομίες της καθημερινής πρακτικής.
Η ανθρωπότητα σήμερα δεν έχει ανάγκη από Πιλάτους, αλλά από ανθρώπους ακέραιους και ειλικρινείς με καθαρές θέσεις και συνέπεια ζωής. Από ανθρώπους ολοκληρωμένους, που θα σηκώσουν πάνω τους το βάρος της παράλυτης σημερινής κοινωνίας, και θα αγωνισθούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική δικαιοσύνη, την παγκόσμια ειρήνη και το σεβασμό της ανθρώπινης προσωπικότητας.

ΠΗΓΗ: Πρωϊνός Λόγος Ιωαννίνων 31 Μαρ. 2010

Ο θούριος του Ρήγα Φεραίου

Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στις ράχες στα βουνά;
Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;

Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο είναι μιάς ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή.

Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψένουν, καθ' ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθής
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθής.

Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,
κι' αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.
Ο Σούτζος, κι ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής
Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, ειν' να ιδής.

Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι αγάδες, με άδικον σπαθί.
Κι αμέτρητοι άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,
ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμμιά αφορμή.

Ελάτε με έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν,
να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν.
Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν
να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν.

Οι νόμοι να 'ν' ο πρώτος, και μόνος οδηγός,
και της πατρίδος ένας, να γένει αρχηγός.
Γιατί κι η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά,
να ζούμε σαν θηρία, ειν' πιο σκληρή φωτιά.

Και τότε με τα χέρια, ψηλά στον ουρανόν
ας πούμ' απ' την καρδιά μας, ετούτα στον Θεόν.

Εδώ σηκώνονται οι πατριώτες όρθιοι,
και υψώνοντας τα χέρια προς τον ουρανόν,
κάνουν τον όρκον.

Ω βασιλεύ του κόσμου, ορκίζομαι σε Σε,
στην γνώμην των τυράννων, να μην έλθω ποτέ.
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ,
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.

Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε νάναι σταθερός.
Πιστός εις την πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για να 'μαι, υπό τον στρατηγόν.

Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο ουρανός,
και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός.

Τέλος του όρκου

Σ' ανατολή και δύση, και νότον και βοριά,
για την πατρίδα όλοι, να 'χωμεν μια καρδιά.
Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.

Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ' αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή.

Όσα απ' την τυραννίαν, πήγαν στην ξενητιά
στον τόπον του καθ' ένας, ας έλθη τώρα πιά.
Και όσοι του πολεμου, την τέχνην αγροικούν
Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν.

Η Ρούμελη τους κράζει, μ' αγκάλες ανοιχτές,
τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές.
Ως ποτ' οφφικιάλος, σε ξένους Βασιλείς;
έλα να γένης στύλος, δικής σου της φυλής.

Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθή
ή να κρεμάση φούντα, για ξένον στο σπαθί.
Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πιά εχθροί,
αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κ' εθνικοί.

Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,
εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν.
Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά
ως πότε σταις σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά;

Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί,
κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή.
Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,
και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σα θεριά.

Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,
με τα άρματα στο χέρι, καθ' ένας ας φανή,
Το αίμα σας ας βράση, με δίκαιον θυμόν,
μικροί μεγάλοι ομώστε, τυρράννου τον χαμόν.

Λεβέντες αντριωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννή.
Μην καρτερήτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,
χωθήτε στο μπογάζι, μ' εμάς και σεις μαζί.

Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,
σαν αστραπή χυθήτε, χτυπάτε τον εχθρόν.
Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,
καιρός ειν' της πατριδος, ν' ακούστε την λαλιά.

Κι οσ' είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,
οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά.
Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γεννήτε ένα κορμί,
κατά της τυραννίας, ριχθήτε με ορμή.

Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί,
ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή.
Τι σκέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον εκστατικός;
τινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός.

Τους μπούφους και κοράκους, καθόλου μην ψηφάς,
με τον ραγιά ενώσου, αν θέλης να νικάς.
Συλήστρα και Μπραίλα, Σμαήλι και Κιλί,
Μπενδέρι και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί.

Στρατεύματα σου στείλε, κ' εκείνα προσκυνούν
γιατί στην τυρραννίαν, να ζήσουν δεν μπορούν.
Γκιουρντζή πιά μη κοιμάσαι, σηκώσου με ορμήν,
τον Προύσια να μοιάσης, έχεις την αφορμήν.

Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς
πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανής.
Με τα στρατεύματά σου, ευθύς να συκωθής,
στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθής.

Του Μισιριού ασλάνια, για πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά.
Χαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλη ας μη φανή,
για να ψοφήσει ο λύκος, όπου σας τυραννεί.

Με μια καρδιά όλοι, μια γνώμη, μια ψυχή,
χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθή.
Να ανάψουμε μια φλόγα, σε όλην την Τουρκιά,
να τρέξει από την Μπόσνα, και ως την Αραπιά.

Ψηλά στα μπαϊράκια, σηκώστε τον σταυρόν,
και σαν αστροπελέκια, χτυπατε τον εχθρόν.
Ποτέ μη στοχασθήτε, πως είναι δυνατός,
καρδιοκτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι αυτός.

Τριακόσιοι Γκιρτζιαλήδες, τον έκαμαν να ιδή,
πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να εβγεί.
Λοιπόν γιατί αργήτε, τι στέκεσθε νεκροί;
ξυπνήστε μην είστε ενάντιοι κι εχθροί.

Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σα θεριά,
για την ελευθερία, πηδούσαν στη φωτιά.
Έτσι κι ημείς, αδέλφια, ν' αρπάξουμε για μια
τα άρματα, και να βγούμεν απ' την πικρή σκλαβιά.

Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν.
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψη ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην, να σκύψη ο εχθρός.

Ο κόσμος να γλυτώση, απ' αύτην την πληγή,
κ' ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.

Γιατί έμοιαζε με αλήθεια η κάθε του ψευτιά

Στην ποταμιά σωπαίνει το κανόνι

Το τρένο φεύγει στις οκτώ

όλα τα ζώα του δάσους ... από μακρυά τον χαιρετούν και από κοντά του λένε...

Στα ναυπηγεία ολημερίς, φτιάχνει τα πιο γερά σκαριά...

Υπάρχουν θέσεις αν θέλεις κενές.

Θίασος Νέα Πορεία: Παραμύθι χωρίς όνομα - Οι 300 της Πηνελόπης.

Όταν η Ελλάδα μετανάστευε σε Γερμανία, Αμερική, Αστράλια.

Ηταν που λέτε μια φορά οπούχαμε ένα βασιλιά καλό ανθρωπάκι

Ερμηνευτής του έργου ο Λάκης Παππάς, ο οποίος αρχίζει το πρώτο τραγούδι με τους στίχους:

«Κι ήταν που λέτε μια φορά/ οπού 'χαμ' ένα βασιλιά/ καλό ανθρωπάκι».
Για να συνεχίσει και να κλείσει με τους στίχους:
«Ετσι μας άφησε η χαρά/ κι έτσι μας βρήκε η συμφορά και το φαρμάκι».
Παραλείπονται δηλαδή οι ενδιάμεσοι «επιλήψιμοι» στίχοι:
«Βαριά του 'ρχόταν η δουλειά/ κι ήταν τα ζώα μου αργά/ καλό ανθρωπάκι./
Από το βράδυ ώς το πρωί/ κάλλιο είχε μάσα και πιοτί/ κι ένα υπνάκι/ καλό ανθρωπάκι».

Το τραγούδι όμως ακουγόταν αλογόκριτο, μαζί με άλλα απαγορευμένα, στις μπουάτ της Πλάκας - από τις σθεναρές εστίες αντίστασης της εποχής. *

Γραφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στα ΝΕΑ

ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΝΤΟΥΚΟΥ
ΚΙ ΑΥΤΟ. ΚΙ ΟΜΩΣ ΦΕΤΟΣ
ΚΛΕΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟΥ
ΚΑΙ ΣΗΜΑΔΙΑΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ
ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΔΕΛΤΑ «ΠΑΡΑΜΥΘΙ
ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ»
Δεν είναι η μόνη φορά που η διακεκριμένη ιστορική και πνευματική μας αμνησία θριαμβεύει. Κι όταν τα γεγονότα κραυγάζουν ανακαλώντας παλαιές τραγωδίες της κοινωνίας μας, της πολιτικής μας και του πνευματικού μας βίου, κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, πέρα βρέχει και «μην ανακατεύεις τον βόθρο» ή για να θυμηθούμε τον Αριστοφάνη «μην ανακατεύεις τον Ανάγυρο», περί του ανάλογου δύσοσμου τοπωνυμίου πρόκειται.

Κανένας δεν θυμήθηκε μάλιστα πως το «Παραμύθι χωρίς όνομα» έχει ιδιοφυώς διασκευαστεί σε έξοχο μπρεχτικής γραφής θεατρικό έργο από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη με την εξαίσια μουσική του Χατζιδάκι. Και δεν ήθελαν να σκεφτούν οι περί τα θεατρικά, ακόμη και όσοι πολιτικά θέλουν και λένε πως σκέφτονται ότι η Δέλτα έγραψε το βιβλίο της για να αποτυπώσει τη μεγάλη ντροπή του 1897 και τη μεγάλη ελπίδα της επανάστασης στο Γουδή που έφερε τον Βενιζέλο αλλά ούτε και να σκεφτούν πως ο Καμπανέλλης έγραψε το έργο του και παίχτηκε μέσα στην αναταραχή και την ανωμαλία του 1965, ενώ πολιτικότεροι θεατράνθρωποι έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά και το ανέβασαν και μέσα στη χούντα!

Τώρα γενική τσιμουδιά, τσιρότο, γιατί περνάει ο τόπος μια ιδεολογική γρίπη των χοίρων. Ποιος τολμάει τώρα, αν δεν είναι παλαβός, να μιλήσει για έθνος που κινδυνεύει, για προσβολές που δέχεται και ταπεινώσεις και για ελπίδες ανάστασης μόνο χάρη στη γενική πατριωτική επιστράτευση. Ενώ τα ιδρύματα της χώρας αφιερώνουν περίλαμπρες εκθέσεις για τον ζωγράφο Τσαρούχη, καθηγητάδες Έλληνες [(;)- δεν αμφισβητώ εγώ τον χαρακτηρισμό, εκείνοι τον αποποιούνται)], χρηματοδοτούμενοι από το ΥΠΠΟΤ και την ομογένεια με σινδονιάδες τον εξευτελίζουν, τον λένε θεατρίνο, καμποτίνο, εθνικιστή τραβεστί, δημόσιο κλόουν και επαγγελματία εθνικόφρονα. Και μαζί του γελοιοποιούν τον Κουν, τον Χατζιδάκι και τον Σεφέρη και συλλήβδην ολόκληρη τη γενιά του τριάντα και ό,τι ανακάλυψε και προέβαλε τον Θεόφιλο, τον Μακρυγιάννη, τον Καραγκιόζη του Σπαθάρη, τη Γυναίκα της Ζάκυθος του Σολωμού (θυμίζω πως το αριστούργημα του Σολωμού πρωτοδημοσιεύτηκε το 1927!). Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που γελοιοποιούν τον Κόντογλου, απεχθάνονται τον Παπαδιαμάντη, εξευτελίζουν τους Σικελιανούς και την αναβίωση του αρχαίου δράματος με ερμηνευτικά κλειδιά στη βυζαντινή και δημοτική μουσική, τους δημοτικούς χορούς και τη σύνδεση των διονυσιακών εορτών με τα ελληνικά λαϊκά πανηγύρια. Τη Δέλτα θα σεβαστούν όταν προχθές μόλις θεωρούσαν εθνολαϊκή ηθογραφία και γραφικότητα τους «Όρνιθες» των Τσαρούχη, Κουν, Χατζιδάκι, Νικολούδη, Ρώτα και φέρνουν ως αντίπαλο παράδειγμα, άξιο μιμήσεως, το «Γουέστ Σάιντ Στόρι». Τώρα τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο; Το μυαλό μου δεν θέλει να δεχτεί τη μόνη συγγένεια που συνέδεε τον Κουν, τον Τσαρούχη και τον Χατζιδάκι με τον συνθέτη του αμερικάνικου μιούζικαλ Λέοναρντ Μπερνστάιν! Και το μέτρο της προτιμήσεως!

Πρόσφατα αντέγραψα και δημοσίευσα στα «ΝΕΑ», ανταπόκριση από το Λονδίνο του Φεβρουαρίου 1922, όπου ο τότε πρωθυπουργός (ένας από τους εκτελεσθέντες εξ, ύστερα από μερικούς μήνες) έχει χρονίσει την παραμονή του στην αγγλική πρωτεύουσα ζητιανεύοντας ένα δάνειο 15 εκατομμυρίων, ενώ οι αγγλικοί τραπεζικοί οίκοι αρνούνται να δανείσουν τόσο ποσό και θέτοντας δριμείς και σκληρούς όρους για πολύ μικρότερο γιατί, έλεγε ο ανταποκριτής, η ελληνική πολιτεία δεν ήταν αξιόπιστη και ήταν βέβαιοι ότι δεν θα ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις και τις υποχρεώσεις της!!

Αυτό πριν από 88 χρόνια και 25 χρόνια πριν από αυτό, το 1897, έπειτα από μια ταπεινωτική ήττα σε πολεμική «ρομαντική», λυτρωτική ντε, πρωτοβουλία ενός πτωχεύσαντος κράτους, επελάσαμε ενάντια του εχθρού με δικράνια, φτυάρια, δρεπάνια και κάρα! Για να πληρώσουμε πολεμική αποζημίωση στον εχθρό τεράστιο ποσό με λεόντειο τοκοχρεωλύσιο, χρήματα που κατέβαλαν «οι φιλέλληνες» σύμμαχοί μας και οι τράπεζές τους με εξευτελιστική τοποθέτηση στη χώρα Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που εισέπραττε ασφαλώς τα είδη πρώτης ανάγκης από το ιδρυθέν γι΄ αυτό τον σκοπό Ελληνικό Μονοπώλιο (μαγειρικό αλάτι, φωτιστικό πετρέλαιο, σπίρτα... και τράπουλες, αφού ως γνωστόν είμαστε αμετανόητοι τζογαδόροι και χαρτοκλέφτες). Αλήθεια γιατί στις πρόσφατες αυξήσεις στα τσιγάρα, τα ποτά, τα καύσιμα δεν προστέθηκαν και αυξήσεις στα μύρια όσα τυχερά παιχνίδια, εννοώ τα επίσημα!

Θυμίζω, έτσι για την ιστορία, τον μύθο του «Παραμυθιού χωρίς όνομα». Σε μια ανώνυμη χώρα τα πάντα έχουν παραλύσει εξαιτίας και της ανικανότητας και της ηλιθιότητας των αρχόντων και της αδιαφορίας και της τεμπελιάς των αρχομένων. Όταν το κράτος φτάνει στο έσχατο όριο της φτώχειας ζητούν από συγγενικό κράτος δάνειο. Και ο είρωνας ηγεμόνας της γείτονος τους στέλνει αμπαλαρισμένο σε περίτεχνο κιβώτιο μια γαϊδουροκεφαλή. Αυτή η προσβολή κινητοποιεί το φιλότιμο του απλού λαού, που με επικεφαλής τον νέο ηγέτη με τις φρέσκες ιδέες, αφού πρώτα ανοικοδομήσουν τα ερείπια και αναθεωρήσουν τους θεσμούς, εκστρατεύουν και νικούν τον υβριστή στέλνοντάς του πεσκέσι τη γαϊδουροκεφαλή.

Διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό (από Μαρία Δημητριάδη - Γιώργο Νταλάρα)

Πότε θα κάνει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει;

Να μη δείτε ζιβάγκο, να μη δείτε κασκόλ, ΒΟΥΡ ΕΣΕΙΣ!

Κορόϊδα στην υγειά σας!

Στην ίδια εκπομπή είδαμε το τραγούδι του Φακίνου - Γιάννη Μαρκόπουλου "Η Ρόζα η ναζιάρα" να χορεύεται επιδεικτικά σε στυλ χορού της κοιλιάς

Η Ρόζα η ναζιάρα με τα σγουρά μαλλιά
στα θέατρα γυρίζει και ψάχνει για δουλειά
φωτογραφίες δείχνει σαν σταρ του σινεμά
να παίζει Γενοβέφα ντυμένη στα λευκά
Της πρότειναν να γίνει του τσάκαλου καρφί
μα κείνη λέει όχι με βροντερή φωνή!
Ντυμένη Γενοφέβα την βρήκαν το πρωϊ
με ρουζ μπογιατισμένη σαν νάταν στη σκηνή

....ΜΑ ΚΕΙΝΗ ΛΕΕΙ ΟΧΙ ΜΕ ΒΡΟΝΤΕΡΗ ΦΩΝΗ
...............ντυμένη Γενοφέβα την βρήκαν το πρωϊ .............

ΑΙΣΧΟΣ κυρ Σπύρο μας και Κρατική Τηλεόραση
Λίγη τσίπα ρε! Υπάρχουν και ΟΡΙΑ!

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

Ολαρία Ολαρά, χιόνι πέφτει από ψηλά

Τα πράσινα τέλη κυκλοφορίας του 2010 τη χρονιά.

ΠΑΜΕ για ΟΡΘΟΠΕΤΑΛΙΕΣ πολλές!

Ό,τι σεβάστηκαν ξένοι αλλόθρησκοι κατακτητές...

Όπως αποκαλύπτεται σε ψήφισμα των κατοίκων του.

Στο Κουκούλι έχουν στοιχεία που οδηγούν στους ιερόσυλους!

«Μητρόπολη και ιερέας έδειξαν πλήρη αδιαφορία»

Στοιχεία που αν αξιοποιηθούν μπορούν να οδηγήσουν στην ανακάλυψη των ιερών κειμηλίων τα οποία κλάπηκαν από το Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κουκούλι Ζαγορίου, αλλά και στο ξεσκέπασμα εκείνων οι οποίοι παρέλαβαν το εμπόριο της αρχαιοκαπηλίας, θέτουν στη διάθεση των αρχών που διερευνούν την υπόθεση οι κάτοικοι και οι φορείς του χωριού.

Οι τελευταίοι πραγματοποίησαν πρόσφατα συγκέντρωση στο Κουκούλι όπου και συζήτησαν για την λεηλασία της εκκλησία τους.

Στο ψήφισμα που εξέδωσαν αφήνουν επίσης σοβαρές αιχμές και εναντίον της Μητρόπολης Ιωαννίνων, αλλά και του εφημέριου του χωριού, τους οποίους κατηγορούν για πλήρη αδιαφορία απέναντι στο πρόβλημα.

Στην πρόσφατη σύσκεψη, στην οποία συζητήθηκε από τους κατοίκους του χωριού -παρουσία του νομάρχη Αλέκου Καχριμάνη και του δημάρχου Τύμφης Γιώργου Σουκοβέλου- η βεβήλωση και λεηλασία της φημισμένης για τις αγιογραφίες και την αρχιτεκτονική της κεντρικής εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αναλύθηκαν τα αίτια που οδήγησαν σʼ αυτό το γεγονός και επιμερίστηκαν ευθύνες για τα ελλιπή μέτρα προστασίας του Ναού.

Συγκεκριμένα, στο ψήφισμα που καταρτίστηκε στην συνέλευση, το οποίοι υπογράφουν ο πρόεδρος της Αδελφότητας Κουκουλιωτών Σπύρος Τσουμάνης και η πρόεδρος του Τ.Σ. Διονυσία Τσουμάνη, αναφέρεται ότι ελήφθησαν από τους κατοίκους του χωριού και τους φορείς του οι εξής αποφάσεις:

• Να προστατεύσουν την εκκλησία τους με ενισχυμένα τεχνικά μέσα, ώστε να καταστεί αδύνατη η παραβίαση θυρών και παραθύρων

• Να αποκαταστήσουν την ζημιά που έγινε και να κατασκευάσουν πάλι τις εικόνες τους, όπως ήταν από άποψη αγιογραφίας, καθώς πριν κλαπούν, τις είχαν φωτογραφήσει.

Για το σκοπό αυτό τόσο ο Δήμαρχος Τύμφης όσο και ο Νομάρχης Ιωαννίνων που παρέστη στην συγκέντρωση, υποσχέθηκαν, όπως αναφέρεται, ότι θα συνδράμουν οικονομικά στο κόστος των εικόνων που θα κατασκευαστούν.

• Οι κάτοικοι Κουκουλίου στο ψήφισμά τους καταδικάζουν την απουσία από την συγκέντρωσή τους τόσο του Μητροπολίτη Ιωαννίνων κ. Θεόκλητου ή αντιπροσώπου του, όσο και του Ιερέα του χωριού, οι οποίοι, όπως τονίζουν, «ενώ όφειλαν να πρωτοστατήσουν, έδειξαν πλήρη αδιαφορία».

• Παράλληλα, εξουσιοδοτούν την Αδελφότητα και το Τοπικό Συμβούλιο «να στείλει τις αποφάσεις τους στις ηγεσίες των αρμόδιων υπουργείων, στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στους βουλευτές του Νομού μας,

με την παράκληση να συζητηθεί στη Βουλή το θέμα της προστασίας των μνημείων της πατρίδας μας και ειδικότερα της Ηπείρου, όπου τα τελευταία χρόνια έχουν «κατακρεουργηθεί» από τις «συμμορίες» των αρχαιοκάπηλων – ιερόσυλων και να διαβαστεί στη Βουλή ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας το ψήφισμά τους».

Στο ίδιο ψήφισμα επισημαίνεται ακόμη ότι το οργανωμένο σχέδιο των ιερόσυλων, που «χτυπούν» νύχτα τις εκκλησίες στα ορεινά χωριά των λιγοστών ηλικιωμένων κατοίκων, πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τους αρμόδιους, ώστε με συντονισμένες ενέργειες να συλληφθούν οι «συμμορίες» των αρχαιοκάπηλων.

Στο συγκεκριμένο δε περιστατικό της λεηλασίας της εκκλησίας στο Κουκούλι, οι κάτοικοί του τονίζουν ότι μπορούν να δώσουν όλα τα στοιχεία που θα χρειαστούν οι Αρχές, ώστε να ανακαλυφθούν οι παραλήπτες του εμπορίου της αρχαιοκαπηλίας και να βρεθεί ο κλεμμένος θησαυρός τους.

Και κλείνουν σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Εμείς, οι κάτοικοι Κουκουλίου, πιστεύουμε στο «δαιμόνιο» των διωκτικών αρχών της πατρίδας μας, που με τη βοήθεια του Θεού, θα οδηγηθούν στη σύλληψη των εγκληματιών, που «μαγάρισαν» και βεβήλωσαν την εκκλησιά μας, την παραμονή της Γέννησης του Θεανθρώπου».

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα όπου μας έβρει μας πατεί.

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές•
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό•
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό•
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Η κορυφαία στιγμή στη Βουλή: ...Προτιμούμε να ανήκουμε στους Έλληνες...

Και όταν είδαμε ότι όλοι αποσύρουν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους ...

...βάλαμε τέλη κυκλοφορίας στους ίδιους...

TO KYRIO MITSO DEN EINAI EDΩ