Πονηράν φύσιν μεταβαλείν ου ράδιον.

ΓΝΩΜEΣ

Γράφει: Ο Σπύρος Εργολάβος, στον Πρωϊνό Λόγο.

Η αποχή «χαστούκι» στο πολιτικό μας σύστημα!

Δυο ήταν τα βασικά προεκλογικά συνθήματα των πολιτικών κομμάτων εξουσίας: "Πρώτα ο πολίτης" το ένα, "Με σύμμαχο εσένα" και εννοούσε τον πολίτη - το δεύτερο. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν, την ημέρα των ευρωεκλογών, και οι δηλώσεις "επιφανών" εκπροσώπων των πολιτικών κομμάτων: "Σήμερα είναι η μέρα του πολίτη", είπε ο ένας, "λόγος σήμερα στους πολίτες", είπε ο άλλος. Εννοούσαν, βέβαια, ότι μέχρι σήμερα και ως τις επόμενες εκλογές, ο λόγος θα ανήκει σ' εμάς τους πολιτικούς, οι οποίοι θα ενεργούμε ως αντιπρόσωποι των πολιτών και θα διαχειριζόμαστε, εν λευκώ, τις υποθέσεις τους.
Όμως, υπάρχει η γνωστή, σε μερικούς, ρήση με τη διαχρονική της αξία: "Μπορείς να ξεγελάσεις πολλούς για λίγο χρόνο, μπορείς να ξεγελάσεις λίγους για πολύ χρόνο, αλλά δεν μπορείς να ξεγελάς τους πολλούς για πολύ χρόνο".
Αυτή τη διαχρονική αξία της παραπάνω ρήσης ίσως να μην την κατάλαβαν, και μετεκλογικά οι πολιτικοί μας, γιατί ο χρόνος που κατόρθωσαν και ξεγελούσαν τους πολλούς από μας τους πολίτες, δεν ήταν, δυστυχώς, λίγος. Τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια που ζούμε αυτή την πολιτική φαρσοκωμωδία που παίζεται στο όνομα της λεγόμενης "Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας" και σε βάρος της πλειοψηφίας των πολιτών, δεν είναι, δυστυχώς, λίγα. Έστω και αργά όμως η πλειοψηφία των πολιτών συνειδητοποίησε πως αυτοί που, από τη μεταπολίτευση και μετά, μιλούσαν για "Αλλαγή" και για "σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας", αργότερα για "εκσυγχρονισμό" και στη συνέχεια, για "αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που θα πάνε τον τόπο μπροστά" και για άλλα παρόμοια φούμαρα, ξεγελούσαν την πλειοψηφία των πολιτών, τους υφάρπαζαν με τις εκλογές - με τις υποσχέσεις και τα συνθήματα - την ψήφο και αξιοποιούσαν για το δικό τους συμφέρον και για το συμφέρον εκείνων που τους έφερναν στην εξουσία.
Και όλο αυτό το κομματικό συνονθύλευμα το ονόμαζαν Δημοκρατία. Ήξεραν, βέβαια, οι ίδιοι - κατανόησαν με την πάροδο του χρόνου και οι πολλοί πολίτες - πως Δημοκρατία πραγματική στον τόπο μας δεν υπήρξε, ούτε ακόμα υπάρχει. Αυτό που υπήρχε, και ακόμα υπάρχει, ήταν και είναι μια απλή επίφαση της Δημοκρατίας. Καταργήσαμε, βέβαια, το 1974 την επάρατη κληρονομική βασιλεία που τόσα δεινά επισώρευσε στον τόπο, την αντικαταστήσαμε όμως με την κληρονομική δημοκρατία τριών οικογενειών, με συνέπεια το πολιτικό μας σύστημα να μετατραπεί σε "ένα μακάριο καρτέλ όπου τα κόμματα, όταν διακυβεύονται τα προνόμια τους, παρά τις διαφημιζόμενες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, συνεργάζονται στην πράξη", όπως έγραψε την ημέρα των ευρωεκλογών ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, σε μια "αξιοθρήνητη κομματοκρατία", όπως είπε την ίδια μέρα, στην τηλεόραση, ο καθηγητής Χρ. Γιανναράς.
Και ένα τέτοιο σύστημα ήταν επόμενο, με την πάροδο του χρόνου να σαπίσει και να καταρρεύσει. Αυτή την κατάρρευση τη ζήσαμε κατά τρόπο τραγικό οι πολίτες, με τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα από τα οποία κατακλύστηκε, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, ο τόπος: Χρηματιστήριο, Κτηματολόγιο, Siemens, ομόλογα, Βατοπέδι, άγονες γραμμές και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.
Αυτή την κατάρρευση τη συνειδητοποίησαν, έστω και αργά, οι πολίτες, καθώς σε δημοσκόπηση, λίγες μέρες πριν από τις ευρωεκλογές, αποφάνθηκαν, με συντριπτική πλειοψηφία ότι:
"Το πολιτικό μας σύστημα διακρίνεται για την πλήρη απαξίωση των θεσμών, τον εξευτελισμό των κομμάτων, την αναξιοπρέπεια και την εθελοδουλεία των πολιτικών, την ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας".
Τα παραπάνω γνωρίσματα αυτού του άθλιου πολιτικού συστήματος τα ζούμε, σε όλο το τραγικό μεγαλείο, εμείς οι πολίτες εδώ στα Γιάννινα, όπου ακόμα - σε καιρό Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας - ισχύουν φιρμάνια του σουλτάνου και διατάγματα των τριών φασιστικών καθεστώτων που κρατάνε την πόλη μας και το Νομό μας δεμένη στο βαθύ σκοτάδι του μεσαίωνα. Με αυτό το Καθεστώς "απαξιώνονται οι θεσμοί", όπως είναι το Σύνταγμα και οι νόμοι της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, "εξευτελίζονται τα κόμματα" - ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ ευθύνονται γι' αυτή την κατάσταση, αποδεικνύεται η "αναξιοπρέπεια και η εθελοδουλεία των πολιτικών μας", ιδιαίτερα των βουλευτών του Νομού που αρνούνται να ζητήσουν να εφαρμοστεί κι εδώ το Σύνταγμα, το οποίο, μάλιστα, ορκίστηκαν "να φυλάττουν" και γίνεται φανερή η "ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας", που ενώ υπόσχεται να πάει τον τόπο μπροστά, τον οδηγεί πίσω στο μεσαίωνα.
Έτσι οι πολίτες περίμεναν να τους δοθεί η ευκαιρία να δείξουν την απέχθειά τους και να τιμωρήσουν αυτό το υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα. Και η ευκαιρία δόθηκε με τις ευρωεκλογές. Πρώτο κόμμα, όπως είδαμε, με ποσοστό πρωτόφαντο για τον τόπο μας, αναδείχτηκε η αποχή. Το 50% των πολιτών είπε όχι στους πολιτικούς και στις πολιτικές τους. Το παραδέχτηκαν, μόλις είδαν τα αποτελέσματα, οι ίδιοι οι πολιτικοί:
"Δεν υπάρχουν ηττημένοι πολίτες, υπάρχουν ηττημένοι πολιτικοί και πολιτικές", είπε ο ένας. Και ο άλλος πρόσθεσε: "Η μεγάλη αποχή αποτελεί πρόβλημα εμπιστοσύνης μεταξύ της κοινωνίας και πολιτικού συστήματος", πρόσθεσε ο άλλος.
Ήττα των πολιτικών, νίκη των πολιτών είναι η μεγάλη αποχή. Αν υπήρχε πραγματική Δημοκρατία, αν οι πολιτικοί μας σέβονταν τους θεσμούς και τους πολίτες, η αποχή οπωσδήποτε θα αποτελούσε υπεκφυγή και θα ήταν κατακριτέα. Σε μια χώρα όμως όπου η διαφθορά και η ατιμωρησία των πολιτικών θριαμβεύει, όπου αυτοί που εκλέγουμε για να μας "αντιπροσωπεύσουν" και να εργαστούν για τα συμφέροντα μας, αποδεικνύονται ένα απλό υπηρετικό προσωπικό, πολιτικό και κομματικό του συστήματος - οι εξαιρέσεις δεν αναιρούν τον κανόνα - σε μια χώρα, για την οποία ο υπεύθυνος οικονομικός παράγοντας της Siemens δηλώνει ότι δίναμε χρήματα στα πολιτικά κόμματα εξουσίας και σε πολιτικά πρόσωπα για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της Εταιρίας.
Σε μια χώρα όπου το πρώτο κομματικό στέλεχος του τότε κυβερνώντος κόμματος - ο γνωστός Τσουκάτος - δηλώνει δημόσια ότι πήρα ένα εκατομμύριο μάρκα από τη Siemens, αλλά αυτά πήγαν στο κόμμα, σε μια χώρα που γέμισε από διεφθαρμένους, ανίκανους και από αυτούς που τους ανέχονται για να μη χάσουν το αξίωμα τους και τα εξ αυτού προνόμια, η μεγάλη αποχή στις Ευρωεκλογές υπήρξε μια υγιέστατη πολιτική αντίδραση, ένα ηχηρό μήνυμα προς τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους.
Μόνο που αυτή η αντίδραση δεν πρέπει να ξεθυμάνει, αυτό το μήνυμα πρέπει να έχει και συνέχεια, γιατί σε τούτη τη χώρα ισχύει το "κάθε θαύμα και τρεις μέρες", αν μάλιστα κρίνω από τις δηλώσεις των πολιτικών μας το ίδιο βράδυ των Ευρωεκλογών. Δηλώσεις που δείχνουν πως δεν πήραν το μήνυμα, πως η αποχή δεν ήταν μια απλή στάση αδιαφορίας, αλλά ένα μεγάλο χαστούκι, μια απέχθεια προς τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους.
Γι' αυτό πρέπει οι πολίτες, όλοι, βέβαια, πιο πολύ όμως εκείνοι που ανήκουν στο κόμμα της πλειοψηφίας, δηλαδή στο κόμμα της αποχής, να βρίσκονται σε εγρήγορση, γιατί παρουσιάζει διαχρονική αξία και εφαρμογή η ρήση του Ισοκράτη ότι "πονηράν φύσιν μεταβαλείν ου ράδιον".
Εγρήγορση που, αν χρειαστεί, να μετατραπεί σε οργή από ένα οργανωμένο κοινωνικό ιστό, που θα απαιτήσει την πλήρη αλλαγή του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού και θα φέρει τη μεγάλη ανατροπή. "Τότε - όπως επισημαίνει ο Δημήτρης Τσάτσος - κάποιος θα γράψει τη συνέχεια του βιβλίου του Γ. Α. Μαγκάκη, ίσως και μακάρι, να μη λέγεται από την Ελλάδα στην Αντιελλάδα, αλλά από την Αντιελλάδα στην Ελλάδα".